در اتاق غذاخوری مینیمالیستی معمولا از رنگ‌های خاکستری یا ترکیبی از سیاه و سفید استفاده می شود؛ گاهی هم قهوه‌ای روشن.
کم بودن تنوع رنگ‌ها این امکان را به طراح می‌دهد تا درباره اجزای محیط با دقت و نظر بیشتری کار کند
اگر شکل و شمایل صندلی‌های شما آن‌قدر خاص نیست که بیننده را حیرت‌زده کند، آن وقت باید حتما دنبال یک دیوار خالی بزرگ در کنار میزغذاخوری باشید تا بتوانید حداقل از قدرت یک اثر هنری خاص برای شخصیت دادن به فضا استفاده کنید. گاهی اوقات بیش از اندازه ساده بودن فضاها دیگر ساده‌گرایی و داشتن سبک مینیمال تلقی نمی‌شود. برای همین می‌توان با استفاده از یک تابلوی هنری فضا را کاملا عوض کرد.
اشکال هندسی خاص؛ این مساله یکی از موضوعاتی است که در فضای مینیمالیستی سالن غذاخوری منزل خیلی به کار می‌رود. فرقی هم ندارد که شکل‌های هندسی خاص برای میز و صندلی‌های سالن باشد یا چراغی که بالای میز ناهارخوری آویزان شده یا حتی تابلویی که به دیوار زده شده یک شکل هندسی ویژه داشته باشد. مهم این است که المانی با فرم و شکل خاص در محیط باشد.
گاهی اوقات بیش از اندازه ساده بودن فضاها دیگر ساده گرایی و داشتن سبک مینیمال تلقی نمی شود
بهترین شکل برای داشتن یک فضای غذاخوری مینیمالیستی زمانی است که دور تا دور محیط عاری از هرگونه اسباب و لوازم اضافه باشد. در واقع در فضای ساده‌گرایی که می‌خواهیم دیگران را به خوردن غذا دعوت کنیم فقط به یک میز ناهارخوری – حالا با هر شکل ممکن- نیاز داریم و چراغ آویزان بالای آن و فضایی بی‌غل وغش. در این صورت حاضران راحت‌تر می‌توانند به فلسفه هندسه محیط پی ببرند؛ درست همان چیزی که ساده‌گراها دنبالش هستند.
بهترین شکل برای داشتن یک فضای غذاخوری زمانی است که دور تا دور محیط وسایل اضافه باشد
فضای غذاخوری در طراحی مینیمالیستی در عین سادگی باید هیجان همراه داشته باشد؛ یک طراحی خاص که هر بیننده‌ای را در نگاه اول به حیرت وادارد. این اتفاق بیشتر درباره میزی که برای فضای غذاخوری استفاده می‌شود می‌افتد. میزهای غذاخوری در فضاهای ساده در عین حال که بدون هرگونه تجملی انتخاب می‌شوند باید یک ویژگی خاص در طراحی داشته باشند. شکل خاص صندلی‌ها بیشتر اوقات بار عجیب بودن فضا را به دوش می کشد.
فضای غذاخوری در طراحی مینیمالیستی در عین سادگی باید هیجان همراه داشته باشد